Materiały budowlane: punkt kotwienia 

Wybór systemu kotwienia zależy nie tylko od obciążenia kotwy. Istotne znaczenie ma również materiał, w którym element ma być zakotwiony. Charakterystyka materiału budowlanego obejmuje szczególną wytrzymałość na ściskanie, która wpływa na wybór metody mocowania. Wytrzymałość na ściskanie to wyrażony w MPa nacisk, na który dany materiał może być odporny. Ściany wykonane z tynku, muru lub betonu mają różne właściwości i dlatego wymagają innego podejścia. Istotne znaczenie ma tutaj zarówno grubość materiału, jak i jego charakterystyka.

Elementy powierzchniowe to cienkościenne materiały budowlane, takie jak płyty gipsowo-kartonowe, pilśniowe, wiórowe i sklejka, charakteryzujące się często niską wytrzymałością na ściskanie. Mocowanie z użyciem kołków, które zależy od ich wytrzymałości na rozszerzanie we wnęce z tyłu deski, stanowi dobrą podstawę solidnego mocowania. Operację taką nazywa się łączeniem kształtowym, zaś stosowane elementy złączne – kotwami wnękowymi.

Mur jest materiałem kompozytowym utworzonym z cegieł i zaprawy. Cegły charakteryzują się większą wytrzymałością na ściskanie niż zaprawa, dlatego kotwienie w cegle jest preferowaną metodą mocowania. Im starsze prace budowlane, tym większa różnica w wytrzymałości na ściskanie i tym istotniejsze znaczenie kotwienia w cegle. W oparciu o konstrukcję i procentową wartość wolnej przestrzeni rozróżnia się cztery grupy cegieł murowych.

Cegły o strukturze zwartej nie mają pustych przestrzeni i charakteryzują się wysoką wytrzymałością na ściskanie. Cegły z pustą przestrzenią wynoszącą maksymalnie 15% uznaje się za cegły pełne. Stosunkowo wysoka wytrzymałość na ściskanie sprawia, że nadają się one wyjątkowo do mocowania z użyciem kołków. Cegły perforowane lub wentylacyjne są z reguły wykonane z tego samego materiału o wysokiej wytrzymałości na ściskanie, co lite cegły lub klinkiery, lecz zawierają wnęki. W przypadku dużych obciążeń – w pustakach należy stosować specjalne kołki zaprojektowane do mostkowania lub wypełniania wnęk.

Cegły o konstrukcji otwartej charakteryzują się niską wytrzymałością na ściskanie i wyjątkowo dużą porowatością. Aby uzyskać optymalną wytrzymałość, należy użyć specjalnych kołków, np. o dużych powierzchniach rozporowych. Jeśli cegły zawierają również puste przestrzenie, niezbędne jest staranne dobranie i dopasowanie właściwego kołka, aby zapewnić solidne kotwienie. Przydatne w tym przypadku mogą okazać się kołki o bardzo długiej strefie rozprężania lub zestawy wtryskowe składające się z pręta gwintowanego, tulei kotwiącej (siatki) i zaprawy iniekcyjnej. Aby upewnić się, że otwory nie są zbyt duże i nie spowodują oderwania się wstęg we wnękowych materiałach budowlanych, otwory w cegłach perforowanych i materiałach budowlanych o otwartej strukturze powinny być wykonywane metodą wiercenia obrotowego. Wiercenie udarowe zwiększa prawdopodobieństwo skruszenia materiału, wiercenie obrotowe zaś przebiega o wiele szybciej w przypadku stosowania wierteł z metali twardych.

Beton materiałowy obejmuje beton lekki, normalny i ciężki. Beton lekki różni się od betonu normalnego tym, że do zaprawy dodaje się materiały, takie jak pumeks, styropor, popiół lotny, klinkier, itp. W każdym przypadku spoiwem jest cement. Dodatek, którego wytrzymałość na ściskanie w betonie normalnym jest niższa od wytrzymałości żwiru, generuje mniej korzystne warunki do kotwienia. Maksymalna nośność konstrukcyjnych elementów złącznych w betonie zależy w dużym stopniu od wytrzymałości betonu na ściskanie. Wytrzymałość betonu na ściskanie określa się jako "kostkową wytrzymałość na ściskanie ", co oznacza ciśnienie potencjalnie oddziałujące na kostkę o wymiarach 15 x 15 x 15 cm przed jej pęknięciem. W charakterystyce materiału budowlanego wartość ta jest oznaczona literą B oraz cyfrą. Na przykład, symbol B25 oznacza że kostkowa wytrzymałość na ściskanie betonu wynosi min. 25 MPa. Podobny wskaźnik wytrzymałości odnosi się do cylindra o wymiarach Ø16 x 32 cm, zgodnie z normą europejską ENV 206, w którym to przypadku stosuje się symbol C20/25. Pierwsza wartość oznacza minimalną wytrzymałość na ściskanie cylindra (20 MPa), druga zaś – minimalną kostkową wytrzymałość na ściskanie (25 MPa).