TYPY KOTEW
W oparciu o obciążenie kotwy można podzielić na trzy grupy: kotwy do zastosowań lekkich, średnich i ciężkich. Maksymalne, dopuszczalne obciążenie dla kotew do zastosowań lekkich wynosi ok. 3 kN, dla kotew do zastosowań średnich – ok. 20 kN, zaś dla kotew do zastosowań ciężkich ok. 60 kN.
Kotwy do zastosowań lekkich obejmują zasadniczo wszystkie typy kołków, takich jak kołki uniwersalne, okrągłe, ścienne, ramowe, Aricrete, wbijane młotkiem, rozporowe, panelowe, samowiercące, do płyt G-K oraz kołki rozporowe. Przymocowanie kanału kablowego do ściany z płyt gipsowo-kartonowych jest przykładem zastosowania lekkiego.
Kotwy do zastosowań średnich obejmują śruby, wkręty i tuleje klinowe. Mocowanie poręczy lub rurociągu w murze jest często źródłem obciążeń średnich. Kotwienie konstrukcji stalowej w betonie jest z kolei przykładem aplikacji narażonej na duże obciążenia. Odpowiednimi elementami kotwiącymi w takich sytuacjach są śruby zabezpieczające, szybkie kotwy budowlane, kotwy wbijane młotkiem, kotwy podcięte, kotwy do dużych obciążeń, kotwy klinowe i kotwy chemiczne. W rzeczywistości, mocowania w strefie naprężenia wymagają zawsze użycia kotew do zastosowań ciężkich.
Więcej informacji na temat strefy naprężenia można znaleźć w 'Materiałach budowlanych' → 'Beton'. Kotwy stosowane przed lub podczas odlewania betonu należą również do kategorii kotew do zastosowań ciężkich. Przykładami są tu śruby fundamentowe, kotwy hakowe i wkładki do rur.
W przypadku gdy kotwica musi spełniać wymogi rygorystyczne istotne jest prawidłowe obliczenie obciążenia. Różne organizacje opracowały wytyczne w tym zakresie. Europejskie wytyczne dotyczące zatwierdzania zostały opracowane przez EOTA (European Organization for Technical Approvals). Do najważniejszych organizacji zajmujących się konstrukcyjnymi elementami złącznymi należą American Concrete Institute (ACI), American Society for Testing and Material (ASTM) oraz International Conference of Building Officials Evaluation Services (ICBO ES). Metody obliczeniowe wydawane przez EOTA i ACI odpowiadają w dużej mierze metodom europejskim i umożliwiają osiągnięcie oszczędnej i zarazem efektywnej konstrukcji.