Aan de vooravond van het 75-jarig bestaan blikken vier oud-mederwerkers terug op hun loopbaan bij Fabory. Sommigen startten hun loopbaan al eind jaren zestig bij het bedrijf. De vier oud-medewerkers - inmiddels ook goede vrienden van elkaar - delen een schat aan herinneringen aan de 'goeie ouwe tijd'.
Foto: Hugo Smet, Cees Fouchier, Wim Jansen en Hans Oosterbaan halen herinneringen op.
Op een mistige maandagochtend komen de vier vrienden samen aan de Laurent Janssensstraat in Tilburg. Een stop bij de koffieautomaat leidt al snel tot het ophalen van een eerste herinnering: "Weet je nog dat vroeger ook sluitringen in plaats van kwartjes door medewerkers in de automaat werden gestopt?" Een eerste lachsalvo klinkt.
Hugo Smet werkte nog maar een jaar bij Fabory, toen de economie in een recessie belandde. Ook Fabory (toen nog Borstlap) voelde daarvan in die begin jaren negentig de gevolgen. Het familiebedrijf handelde resoluut: uitzendkrachten mochten naar huis en kantoormedewerkers hielpen voortaan één dag per week mee in het magazijn. Het zorgde voor een win-win situatie. Medewerkers die normaal gesproken op kantoor werkten, leerden werkzaamheden in het magazijn kennen en kregen meer gevoel bij het product. Hans: "Er was echt een wij-gevoel. Ook de commercieel directeur deed mee. Die mocht de vette moeren sorteren", zei hij met een glimlach.
Hugo: "De economie plofte in die tijd in elkaar. Toch zijn we niet in de rode cijfers gekomen." Alle vier werkten ze dat jaar één of twee dagen per week mee in het magazijn. "We wilden klaar zijn voor het moment dat de economie weer zou aantrekken. Magazijnen werden opgeschoond en oude voorraden gingen in nieuwe Fabory-dozen. Nieuwe voorraden kochten we in voor marktprijzen die op dat moment golden. Begin 1995 trok de economie weer aan en daar plukten we de vruchten van." Hans: "Dat was ook het moment waarop we als één van de eerste groothandels investeerden in een computergestuurd magazijn, heel vernieuwend in die tijd."
Alle vier zijn ze het er over eens: wie bij Fabory aan de slag ging, kwam in een familie terecht. Altijd werd in de wij-vorm gesproken. Hugo: "Regelmatig hadden we een jubilaris, die 25 of 40 jaar in dienst was. Dan werd om 16.00 uur een receptie gehouden en 's avonds mocht de jubilaris met familie en de directie uiteten. En niet te vergeten, de jubilaris kreeg een gouden speld uitgereikt. Die werd met de revers naar voren gedragen." Ook Wim herinnert het zich nog goed: "John Borstlap zei altijd dat zijn grootste kapitale goed de mensen in het bedrijf waren."
Foto: Het computergestuurde magazijn werd in de jaren negentig in gebruik genomen.
De oud-medewerkers werkten op de afdeling P&O, als verkoopmederwerker en de IT-afdeling. Hans Oosterbaan kreeg uiteindelijk de langste functietitel, die van manager operations critical systems bij IT. De tijden waarin dagelijks honderden ponskaartjes door zijn handen gingen, herinnert hij zich nog goed. Uiteindelijk werd hij als hoofd Automatisering onder andere verantwoordelijk voor het SAP-systeem.
De ponskaartjes lagen op volgorde in een bak en werden verwerkt tot paklijsten en later facturen. "In 1973 gebruikten we daarvoor al een vooruitstrevend computersysteem, met twee vaste en twee verwisselbare schijven." De totale capaciteit van de computer: 2,5 mb capaciteit. "Het hele bedrijf maakte er gebruik van."
Het motto van Hans was altijd: meten is weten. De beeldschermen die op een later moment aan een computer werden gehangen, kostten 15.000 gulden per stuk. Hans besloot de veel te lange responstijd van de computer af te zetten tegen het uurtarief van een medewerker. Zijn grafiek gaf de doorslag: investeren. "Voor Fabory was het altijd een no-brainer: verloopt het proces te langzaam en is de klant ermee geholpen, dan moeten we ervoor gaan."
Wim Jansen was de eerste Fabory-medewerker uit Tilburg die eind jaren zestig vanuit Brabant voor zijn introductieprogramma dagelijks in de trein naar Scheveningen stapte. "Vanuit de straat waar wij zaten, was het maar twee minuten lopen naar het strand." Ook de terugweg was geen straf, want samen met medewerkers van de PTT die vanaf Rotterdam terugreisden naar Tilburg, speelden zijn collega's en hij vele potjes Hoogjassen. Later werd hij verantwoordelijk voor Special Accounts en kreeg hij onder andere de portefeuilles Tata Steel (toen nog Koninklijke Hoogovens) en de Nederlandse Spoorwegen. "Karel heeft mij samen met zijn zoon John opgeleid." Wim raakte steeds meer bedreven in commercieel rekenen en leerde de vaardigheid later ook aan zijn collega's op de Fabory centers.
Wie in die tijd solliciteerde bij Fabory, kon rekenen op de vraag uit welk nest je kwam. Wim: "Iemand uit een middenstandsgezin, konden we meteen aannemen. Dan wist je dat je met een aanpakkersmentaliteit te maken had."
Foto: Een van de eerste computersystemen waar het hele bedrijf in de jaren '80 gebruik van maakte.
Op het moment dat Cees Fouchier begon met werken op de afdeling Boekhouden, werden de processen net geautomatiseerd. De salarisadministratie werd op strookjes uitgerekend. Wie hem de vraag stelde wat een medewerker verdiende, kreeg het antwoord: "Veul". Was men nog een tikje nieuwsgieriger en werd naar het salaris van een directielid gevraagd: "Heel veul".
In 1991 voegde Hugo Smet zich als laatste van het gezelschap van vandaag bij de groep medewerkers. De aannameprocedure nam wat tijd in beslag en verliep daardoor ook zorgvuldig. "Bij de afronding moest ik naar meneer Karel in Poppel, dat werd een leerzame en gezellige avond met veel wijn, Karel was een fijne man, de opa van de zaak." Hugo omschrijft de organisatiestructuur als plat, met weinig lagen en korte communicatielijnen. "Die periode breidde Fabory steeds verder uit. Doordeweeks werkte ik in Tilburg en in het weekend vloog ik naar Praag, Boedapest of Warschau om nieuwe medewerkers aan te nemen."
Langzaam maar zeker werden de systemen waar al deze andere landen op draaiden, aangesloten op de centrale computer in Tilburg. Daar kwam er uiteindelijk eentje bij. Hans: "Dat de ene computer de andere kon overnemen, was in die tijd al een hele stap."
Het gevoel van een familiebedrijf was op verschillende manieren merkbaar met goede primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden. Nieuwe collega's moesten binnen een straal van dertig kilometer van Fabory komen wonen. In de zomerperiode waren altijd extra handen nodig en de hulp kwam nooit van ver: kinderen van medewerkers verdienden tijdens hun vakantie steevast een extra zakcentje in het magazijn.
Moesten systemen worden uitgebreid of vervangen, dan werden daarvoor dagen rondom Pasen, Hemelvaart of Kerstmis gekozen. De maandag erop moest alles weer draaien. Hans: "De familie Borstlap kwam op die momenten altijd een kijkje nemen. Zat de klus erop, dan was er voor iedereen te eten." Met een verjaardag ontvingen medewerkers een VVV-bon en als het even kon, kregen ze die persoonlijk uit handen van John Borstlap. Hoogtepunten waren de jaarlijkse kerstviering en de barbecue in de zomer.
Dat de mannen elkaar deze maandag aan de Lauren Janssensstraat treffen, is een uitzondering. Tegenwoordig treffen ze elkaar niet meer hier, maar in de seniorenvereniging van Fabory. Die telt nu bijna honderd leden. Buiten coronatijd komen ze graag samen voor een drankje op de Oude Markt in Tilburg. 75 jaar Fabory was een mooie aanleiding om samen terug te blikken, maar deze vier mannen doen dat toch wel. Hun tijd bij Fabory heeft voor een warme, familiaire vriendschap gezorgd.
Hugo, Cees, Wim en Hans blikten samen terug en wij deden dat met nog meer mensen uit onze organisatie. Het leidde tot een indrukwekkende tijdlijn die u meevoert naar 75 jaar Fabory in woord en beeld.
