De belasting van een verankering

De belasting van een verankering kenmerkt zich door:

De richting van de kracht bepaalt of het gaat om trekkracht, drukkracht of afschuifkracht. Trek- en drukkrachten werken in de lengterichting van de verankering. Afschuifkrachten werken loodrecht op de lengterichting van de verankering. De verankering vangt de uit de constructie voortvloeiende krachten op. Veelal ontstaat een combinatie van belastingen, die uitmonden in een resulterende belasting op het anker. Wanneer krachten op een bepaalde afstand van het oppervlak van het bouwmateriaal aangrijpen, ontstaat een buigend moment.

Uit de berekening van de krachtverdeling op een constructie volgt de belasting van een bevestiging. Bij de verdere berekeningen worden veiligheidsfactoren toegepast.

De constructeur bepaalt de grootte van de veiligheidsfactor aan de hand van veiligheidsrisico's en -richtlijnen. Bij de selectie van een anker dient u deze risico's af te wegen.

De Europese technische goedkeuring en de Amerikaanse richtlijnen stellen als voorwaarden voor de toepassing van constructieve bevestigingselementen dat de belasting rustend of quasi statisch is. In de praktijk treden echter ook niet rustende of dynamische belastingen op, zoals in de kraanbouw, de liftbouw of de machinebouw. De bevestiging van dynamisch belaste elementen moet door middel van speciaal daarvoor geteste ankers plaatsvinden.

Een bijzondere vorm van dynamische belasting, die ontstaat ten gevolge van een aanrijding, aardbeving of explosie, is schokbelasting. Bevestigingselementen, die geschikt zijn voor toepassingen met schokbelasting, zijn voorzien van een aanduiding waaruit deze geschiktheid blijkt.

1. Tension = Trekkracht

2. Pressure = Drukkracht

3. Shear = Afschuifkracht

4. F = Resultante = De combinatie van trek- en afschuifkracht

5. F + buigmoment = De combinatie van trek- en afschuifkracht op een bepaalde afstand "e"

6. V + buigmoment = Afschuifkracht op een bepaalde afstand "e"